192. Proza życia

Proza życia mnie dopadła i od dłuższego czasu nie mam nastroju ani na pisanie ani na robótkowanie. A w zasadzie na to ostatnie to nastrój może i by się znalazł, ale z czasem już znacznie gorzej. Przyplątały się do nas choroby i odczepić się nie chcą. Najpierw Młodszy przyniósł z przedszkola ospę, potem poczęstował się nią Starszy. A jak Starszemu przeszło, to Młodszy złapał zapalenie oskrzeli. A po chorobie nawet do przedszkola tydzień chodził a ja mogłam wreszcie normalnie popracować. Ale nie na długo. Jak już napisałam, ten stan trwał tydzień. Potem zachorował na zapalenie krtani, którym tym razem poczęstował mnie. Sama radość. Z racji siedzenia na zwolnieniu z Młodszym chorującym na ospę, nie mogłam iść na zwolnienie na własną chorobę. Wyobrażacie sobie mówienie przez 8 godzin z zapaleniem krtani? No właśnie. I dlatego nie mogłam tego długo wyleczyć. A jak się gadaniem na życie zarabia to nie jest fajnie. Ledwo mi przeszło, Młodszy coś złapał - nie wiem co - dwie lekarki go badały i nie mogły zdiagnozować. Zrobiliśmy badanie krwi i wyszło, że to jakaś bakteria. No i znowu antybiotyk. Ale wczoraj przestał wreszcie gorączkować.
Ale, żeby nie było za dobrze, to akurat wczoraj w szpitalu wylądował mój tata. Ktoś nas przeklął, czy co?

Nikt nie mówił, że życie będzie łatwe.

W czasie tych chorób uszyłam sobie sukienkę. I nawet mi się podoba, tylko pogoda zbyt paskudna na zrobienie dobrego zdjęcia. Na osłodę zdjęcie mojego prywatnego kontrolera jakości :)